Een tijdje terug was ik in Taizé, het jongerenklooster in Frankrijk. Hoewel ik al ver in de dertig was, was het mijn eerste keer. Uiteraard had de kerk, waar ik als jongere lid van was, wel zo’n reis georganiseerd, maar de informatiebijeenkomst schrikte me af.
Daar werd in geuren en kleuren verteld over de sobere omstandigheden, wat mij primitief in de oren klonk. Slapen deed je in barakken of tentjes.
Vier keer per dag naar de kerk, waar je tig keer achter elkaar hetzelfde liedje moest zingen. In de rij staan voor eten, dat eerder vulling was dan voeding. lk was opgelucht dat ik net die week toch niet kon, bang als ik was heimwee te krijgen naar de luxe van thuis.
Nu stond ik echter op de camping van Taizé mijn tentje op te zetten.
Aangestoken door het enthousiasme van een aantal jongeren, besloot ik mij als extra begeleider aan te bieden tijdens de reis die mijn collega organiseerde.
En zo begon een week van terug naar de basis: slapen in een tent met de basale facilitaire voorzieningen en net te weinig dekens. Viermaal daags naar een viering met veel plek voor stilte en meditatie. Ontmoeting tijdens het in de rij staan en samen veel goede momenten hebben. De sobere manier van leven maakte ruimte voor alles wat de moeite waard is in het leven: contact met elkaar, tijd om je op God te richten en de kans om tot rust te komen.
Op de terugweg probeerden we in de sfeer te blijven van die sobere levensstijl. Maar al snel werden we weer overspoeld met alle drukte en rijkdom om ons heen: de appjes die met honderden tegelijk binnenkwamen toen we in de buurt van werkende Wifi kwamen, het eten van McDonalds dat eigenlijk niet zo smaakte als de droge broodjes met chocola van de afgelopen week, het drukke verkeer. Het maakte dat we heimwee kregen. Naar de soberheid en alles wat die kan bereiken.
Ds. Irma Pijpers-Hoogendoorn
Predikant Protestantse Gemeente Zutphen
Reageren? pijpers@pknzutphen.nl