In de periode naar Pasen toe lazen wij de profeet Jeremia. lk wist direct toen ik het op het rooster zag staan: deze lezingen wil ik graag doen. lk wist ook: dit gaat niet makkelijk zijn en de gemeente is misschien niet per se blij met Jeremia. Dat laatste snap ik maar al te goed, want een profeet is vaak een weerbarstig mens en dat geldt zeker ook voor Jeremia. Dus bestaat de neiging om profetische woorden maar liever te mijden. Het is in het leven al moeilijk genoeg, dus laten we in de kerk elkaar bemoedigen. Maar het eerste deel van deze zin ‘het leven is al moeilijk genoeg’ maakt nu net duidelijk waarom profeten zo belangrijk zijn. Wie onze tijd tot zich laat doordringen, ziet inderdaad dat het moeilijk is. De oorlog in de Oekraïne, de ellende in Israël en Gaza, toenemend antisemitisme, toenemende vreemdelingenhaat, zorgen over onze aarde, zorgen voor onze boeren. Het is echt nogal wat. En dan is het de roeping van de kerk en van ons als gelovigen om niet te makkelijk mee te brullen met allen die ontevreden zijn.
De profeet Jeremia maakte me week aan week duidelijk dat er ook nog zoiets is als Gods Woord in ons midden. En dat maakt het ons niet per se gemakkelijk. Steeds weer zag ik in de profeet de gestalte van Jezus oplichten, die Gods barnhartigheid toont maar wel door het oordeel over onze dwaasheid heen. Jeremia gaat je niet zomaar voorbij. Wij blijken keer op keer ‘van God los’ om het zo te zeggen. Dat is een harde boodschap. Maar juist die boodschap brengt ons dichterbij onze roeping, bij ons geweten, bij onszelf. En ja dan is er hoop. Hoop dat we geraakt worden door Gods Woord, dat we nieuwe moed putten, kracht en doorzettingsvermogen. Dat we weten dat Gods trouw blijft.
Nu leven we weer na Pasen. We hebben gehoord dat Christus onze Heer leeft. Dat mogen we jubelend aankondigen. Maar het is wel – om Bonhoeffer te citeren – een dure genade. Echte blijdschap ontspringt waar we pijn en verdriet niet ontkennen, maar ons juist het lot van de ander aantrekken en dan voluit liefhebben. Jeremia was een prachtmens, beeld van de barmhartige God, die niet dood is maar leeft.
Paul Wansink