We leven in stormachtige tijden. Dat is bijna een cliché. We hebben een Amerikaanse president die door willekeur lijkt te worden gedreven en in elk geval vooral uit is op vergroting van zijn eigen rijkdom en het strelen van zijn eigen ego. Ook heerst er een Russische president die slechts denkt in termen van macht en bruut geweld en al evenzeer uit is op vergroting van zijn eigen rijkdom. De wereld lijkt in de macht van chaotische machten en demonen. In ons eigen land is het helaas niet veel beter met een kabinet dat een jaar lang niet in staat bleek tot enig constructief handelen. Een mens zou er moedeloos van kunnen worden en velen doen dat ook. Als ik gemeenteleden spreek, bespeur ik veel zorg, veel moedeloosheid en ook een soort berusting. Wij weten het ook niet meer.
De tekst die boven dit stuk staat komt uit het evangelie van Marcus. Daar stormt het letterlijk. Chaos heeft het bootje van de leerlingen in zijn greep. De leerlingen raken in paniek, maar zo niet Jezus, hij ligt te slapen. Een fascinerend beeld. Wij dreigen te vergaan, het stormt en het gaat tekeer in onze wereld, iedereen schreeuwt door elkaar. De leerlingen roepen dan ook: Meester kan het u niet schelen dat wij vergaan? Tja, zo voelen wij ons misschien wel in deze huidige tijd. Zou het hem niets kunnen schelen?
Dat beeld van de slaap blijft me bij. Betekent dat onverschilligheid? Of is er iets anders aan de hand. Leeft hij misschien vanuit een dieper vertrouwen? Zoals Oosterhuis ooit dichtte “Hij geeft het zijn beminden in de slaap”. Blijkt uit deze rust een innige relatie met de Eeuwige, een groot Godsvertrouwen? In elk geval: Jezus laat zich storen. En als hij wakker is, dan blijkt hij tot meer actie in staat dan wij. Hij spreekt de wind en het water toe. Nog zoiets. Zijn relatie met de schepping is van een andere orde. En wind en water verstaan hem. Volgt die prachtige zin uit de Bijbel die ik in een iets andere vertaling weergeef: En het werd volkomen stil. Dat is de stilte van de eeuwigheid, dat is de stilte van Gods aanwezigheid die ver voorbij onze chaos en onze onrust reikt. Dat we soms, even in die stilte mogen delen. Om dan weer vol vertrouwen op weg te gaan. Hij is ons al vooruit.
Paul Wansink