Alweer een jaar ben ik predikant in Lochem. Komend vanuit de stad en een grote gemeente, kwam ik naar de Achterhoek. Uiteraard iets gespannen hoe het zou zijn en hoe het zou gaan. lk trof in Lochem een rijkgeschakeerde gemeente met veel diversiteit en met gelovigen vol vragen. Eerlijk gezegd ook een gemeente die enigszins op zoek was naar haar roeping in deze wereld. Niet verwonderlijk, gezien de tijd waarin we leven. God is bepaald niet meer vanzelfsprekend in het leven van mensen en onze wereld is in nood. En wat is dan de plek van een kerkelijke gemeente, van een kerk? Komend vanuit Dordrecht, kende ik die vragen maar al te goed, maar ik proefde in onze PG Lochem haast nog een diepere verlegenheid. Hoe moet het nu toch verder?
Wordt het nog wat met die kerk?
Vrolijk ben ik aan de slag gegaan. Dat zit wel enigszins in mijn karakter, maar misschien analyseer ik mezelf dan te oppervlakkig. Ten diepste vertrouw ik erop, dat het wat wordt met die kerk, ook in Lochem.
Nu kom ik bij de woorden die ik hierboven heb gekozen: Neem mij met je mee.
Ze komen uit het boekje Hooglied. Een Bijbelboek dat niet zo vaak ‘bepreekt’ wordt. Wel een prachtig boekje. Het is een liefdesgedicht, vooral van een meisje, jonge vrouw, voor haar geliefde. Ze verlangt naar haar geliefde. Ze wil dat hij haar meeneemt. Van het boek Hooglied kun je iets leren over verlangen, over liefde die sterk is als de dood. lk blijf nog steeds ontroerd over de liefde tussen mensen die je ontmoet in je werk als predikant. Aangeraakt door liefde zetten mensen hun leven op de kop. Samen trekken ze ver weg, de een is bereid alles voor die ander op te geven. Een tedere hand, een zachte kus, soms breekbaar, maar tegelijk zo sterk.
Neem mij met je mee. En zo gaat een mens op weg met een ander. Misschien zegt u: Wat heeft dat met de toekomst van Lochem te maken? Antwoord: Alles. Want de liefde tussen mensen is de bron van ons leven. Het vertrouwen dat je in liefde aan een ander geeft en datje ontvangt is de kern van ons bestaan. En dat is geen toeval. Die liefde is van God gegeven en die liefde is in hem gegrond. De kerk van alle eeuwen heeft geprobeerd te leven uit die liefde. Dat ging zelfs zover dat ze de woorden van het meisje uit het Hooglied ook zagen als een verlangen naar God, die immers liefde is. En dan klinken de woorden nog weer anders: neem mij met je mee, is ook een vraag aan God zelf. Dat hij ons meeneemt, liefheeft en draagt, waar wij ook gaan.
Eerlijk gezegd ben ik zo naar Lochem gekomen. Niet zomaar naar een andere plek, een heel ander deel van het land. Maar net iets anders: in het geloof dat de Eeuwige God er zal zijn, dat Hij wegen zal vinden ook in onze moeilijke tijden. Als gemeente bidden wij tot de hem: Neem mij met je mee.
Paul Wansink
Ps: De laatste weken van augustus hoop ik een drietal keren te preken uit het Hooglied.