Afgelopen voorjaar overleed mijn vader op de gezegende leeftijd van 90 jaar. In gedachten strijk ik bij zijn graf neer. Herfstbladeren dwarrelen naar beneden. De zon weerspiegelt op de letters van zijn naam op het gedenkteken. Ook zijn naam zal op Eeuwigheidszondag in onze kerk klinken. Het is troostrijk dat we in deze speciale dienst stilstaan bij gemeenteleden die ons in het afgelopen jaar zijn voorgegaan. En dat we een kaarsje voor hen aansteken. Maar blijven we ook op andere dagen hun namen noemen? En hebben we voldoende aandacht voor mensen die, soms jaren later, hun dierbaren nog altijd missen?
Wat begreep mijn vader me toch altijd goed, wat heeft hij in stilte veel betekend. En wat mis ik hem. Maar door mijn verdriet elke keer weer te doorvoelen, kan ik het leven blijven vieren. En borrelen er ook weer allerlei vragen op. Is er leven na de dood? Hoe ziet de hemel eruit? Of hoef ik dat niet precies te weten? En gaat het vooral om het vertrouwen dat mijn vader voor eeuwig bij God mag wonen en dat hij door zijn liefde voor altijd met ons verbonden blijft?
Daar hoop ik op, daar geloof ik in. En dat ervaar ik ook. Door de kostbare herinneringen die we als gezin met elkaar delen. Door de manier waarop mijn familie in mijn vaders geest voor me zorgt. Door zijn wijze woorden die ik nog steeds in mezelf kan opdiepen. Door zijn blik die me nog altijd raakt. En door zijn lachje dat opklinkt als alles duister lijkt.
Als ik in gedachten weer opsta naast mijn vaders graf en de herfstzon zijn naam in het licht zet, denk ik: laten we op Eeuwigheidszondag ook een kaarsje aansteken voor de gewone dagen waarop het gemis van onze dierbaren ook voelbaar is.
Christine van Reeuwijk
Christine van Reeuwijk is chronisch ziek en observeert de wereld vanaf haar ziekbed