De dienst in november waarin stil gestaan wordt bij hen die ons voorgingen in het leven en die gestorven zijn vind ik één van de indrukwekkendste diensten van het jaar. We worden als mensen bepaald bij de sterfelijkheid van het leven, ook ons eigen leven. We denken aan geliefden en je voelt je eigen kwetsbaarheid.
Maar dat is niet het enige. Want we ‘weten’ nog iets meer. In de kerk leven we met een belofte op de nabijheid van de Eeuwige God die blijft. Zijn licht dooft niet en we mogen ons geborgen weten in leven en in sterven in Gods liefdevolle hand. Dat is niet goed te bevatten en als mens begin je dan te stotteren. Maar waar woorden soms moeilijk vallen is er muziek, is er het licht van kaarsen, is er zoveel dat ons wijst op het grote geheim van Gods verborgen weg met ons.
In de Protestantse kerken is de afgelopen decennia de gewoonte ontstaan om op de laatste zondag van het kerkelijk jaar, dus voor advent, eeuwigheidszondag te vieren. In de kerk worden de namen genoemd van overledenen, we steken kaarsen voor hen aan. Er is gelegenheid om op allerlei manieren terug te denken, maar ook om bemoedigd en getroost te worden. We bidden tot God dat Hij zich de namen van onze geliefden herinnert en ze thuisbrengt. Het gaat in de dienst niet om vaste zekerheden of steile dogma’s, maar om vertrouwen, om bemoediging, inderdaad om Gods licht dat niet dooft.
De laatste jaren zien we in de samenleving en ook in Lochem dat er rond 1 november steeds meer aandacht komt voor onze gestorvenen. Dat heeft te maken met de Katholieke traditie van het kerkelijk jaar waarin op 1 november Allerheiligen en op 2 november Allerzielen wordt gevierd, In Lochem wordt op 29 oktober op de begraafplaats een gedachtenisbijeenkomst gehouden: ‘levende namen’. In aansluiting aan die ontwikkelingen zou het misschien wel mooi zijn als we als kerk volgend jaar de eeuwigheidszondag verplaatsen naar de zondag die dicht in de buurt valt van Allerheiligen/Allerzielen; een mooi oecumenisch gebaar ook.
Tegelijk onderstreep ik graag dat we in de kerk een waardevolle viering hebben, al jaren. En dat u allen van harte welkom bent op 26 november in de Gudulakerk. Wij bidden dan zingend tot onze God dat Hij zich de namen herinnert van hen die gestorven zijn, dat Hij ze thuisbrengt. In het besef dat we mogen delen in zijn liefde.
Paul Wansink